Menneskedagar - dikt

"Mobilen, skjermen er ein spegel eit auge som stirer frå ei svartblank flod eg legg den vekk men den svarte flata kviler aldri den lastar inn i seg dagen, fuglesjelene nyheitene, måten blikket mitt glid over saker og ting på alle bilar all togn horisonten hadde ligg og prøver laste inn i seg Kolsekken i den sørlege himmelkvelven i all stillheit klarar det den ligg og sleng medan noko hos ekspansjonen av universet sender og sender berre til denne" Hos Kjartan Hatløy går det ei naturleg line mellom den svarte skjermen i handa til det neste uhøyrlege kneppet i ei supernova, mellom heite maur på tørt lauv til nekropolisen Saqqara i det gamle Egypt. I "Menneskedagar" tek Hatløy steget vidare frå vårt avgrensa tilvære i kosmos til ein dimensjon attom tid og rom. Og attom, det er her.